«Η δόξα της σιωπής»

«Η δόξα της σιωπής» αυτός είναι τίτλος που έβαλε η Ευτυχία Γ. Μάστορα, Δασκάλα Κωφών, σ’ ένα ωραίο βιβλίο στο οποίο μας μιλά για τη ζωή και το έργο της πρωτοπόρου Δασκάλας και πρώτης Διευθύντριας της «Σχολής Κωφαλάλων Πατρών» της Διονυσίας Ν. Ξανθάκη (1926 – 1995) που αγωνίστηκε με αγάπη επιμονή και υπομονή για τα κωφά παιδιά και άνοιξε δρόμο για την απελευθέρωση των παιδιών που είναι αιχμάλωτα της σιωπής.
Ο Χαράλαμπος Μαντέλης, κωφός αγιογράφος, είπε για την Διονυσία Ξανθάκη όταν την αποχαιρετούσε την ώρα του αποχωρισμού «Καταπληκτική δασκάλα… που είχε την ικανότητα να μαθαίνει στα κωφά παιδιά ό,τι θα μάθαιναν αν ήταν ακούοντα».

ΔΙΟΝΥΣΙΑ Ν. ΞΑΝΘΑΚΗ

Η Διονυσία Ν. Ξανθάκη πάλεψε με τον πόνο και την αρρώστια στην προσωπική ζωή της. Όμως αυτό δεν την εμπόδισε να παλέψει το ίδιο δυνατά δίπλα και μαζί με τα κωφά παιδιά, που τότε, (1951) δεν υπήρχε καμία πρόνοια γι’ αυτά, για να κερδίσουν, (όπως πολύ ωραία το λέει η συγγραφέας κ. Μάστορα) να κερδίσουν την θεϊκή δωρεά της γλώσσας και την ελευθερία της έκφρασης και της επικοινωνίας.
Ξεκίνησε με επτά παιδιά, χωρίς χώρο και χωρίς χρήματα. Έτρεξε, πάλεψε. Έφτιαξε σχολείο και μετά οικοτροφείο. Ενέπνευσε συνεργάτες. Εργαζόταν με αγάπη, αυτοθυσιαστικά. Eδινε μάχη καθημερινά για να κατακτήσουν τα άλαλα παιδιά λόγο και γραφή. Να μάθουν ανάγνωση και χειλεανάγνωση.
Η Διονυσία Ν. Ξανθάκη ήταν ένας φωτεινός, ευγενικός άνθρωπος με δύναμη ψυχής. Άνοιξε δρόμο εκπαίδευσης και κατάρτισης των κωφών παιδιών, τότε που αυτά ήταν καταδικασμένα να γίνουν κωφάλαλα.
Αξιοθαύμαστη για την αγάπη στο έργο της, για την πίστη της στο Θεό.
Είχε βάλει στόχο της να βγάλει τα κωφά παιδιά από το περιθώριο της ζωής.
Πολλά εμπόδια, πολλές δυσκολίες συνάντησε για να πετύχει το στόχο της.
Πάλεψε γενναία. Εργάστηκε άοκνα, δηλαδή ακούραστα.
Προσπάθησε και πέτυχε να δοθούν δωρεές χρηματικές και σε είδος, που στήριξαν το σχολείο της, το έργο της. Οι απελπισμένοι και ανήμποροι γονείς έφερναν και ακουμπούσαν τα παιδιά τους στα χέρια της Διονυσίας για να τα εκπαιδεύσει.
Ακόμα για κωφά παιδιά από το βρεφοκομείο φρόντισε η Διονυσία. Το σχέδιο όμως και η ιδέα που είχε να φτιαχτεί ένα σπίτι, στέγη και καταφύγιο τους, τότε που θα έβγαιναν στον κόσμο, αυτά τα έρημα παιδιά, δυστυχώς δεν προχώρησε, από αδιαφορία κάποιων. Δεν έχουν όλοι την μεγάλη καρδιά της Διονυσίας.
Γράφει ο Διονύσιος Καρατζάς στον πρόλογο του βιβλίου για την Ξανθάκη
«Υπήρξε ένας χαρισματικός άνθρωπος με όραμα, βαθιά χριστιανική πίστη με αυτοθυσία…… και ιδιαίτερα βοήθησε το κωφό παιδί να βγεί από την απομόνωση, να μάθει να επικοινωνεί και να απολαμβάνει τη χαρά της συμβίωσης».
Η Ευτυχία Μάστορα εξηγεί γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο.
«Για να ανασύρουμε από την αφάνεια και την λησμοσύνη (λησμονιά) την ανεπανάληπτη προσωπικότητα της Διονυσίας Ξανθάκη και να αναπλάσουμε το απαράμιλλο υπέρ των προσφιλών (αγαπημένων) κωφών έργο της, ώστε να καταλάβει (να πάρει) στην Ιστορία τη θέση που δικαιούται και της αξίζει.»

Ευχαριστούμε την Ευτυχία Μάστορα που μέσα από το βιβλίο της «Η δόξα της σιωπής» που έγραψε με τόση αγάπη και δεξιοτεχνία, γνωρίσαμε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που υπήρξε η Διονυσία Ξανθάκη.

Ανδρέας